We krijgen stilaan de allures van een reizende rockgroep: bloemen vanuit de zaal, handtekeningenjagers backstage en gillende meisjes met foto-apparaten aan de bussen. Je zou voor minder een tandje bijsteken. Het publiek is vreemd, soms eerst wat onwennig. Maar eenmaal het zich wat comfortabel voelt en meegenomen raakt in het enthousiasme van onze musici, zijn de duizenden chinezen die we intussen in de zalen kregen niet meer te stoppen.Ze zijn weinig vertrouwd met onze concertgewoontes. Er is een duidelijk patroon: mensen komen met het gezin. Hier geldt nog steeds de één kind-politiek en de mate waarin dat kind gekoesterd en met prikkels gevoed wordt is hoog. Westerse klassieke muziek hoort daar duidelijk bij en dus is het aandeel kinderen in de zalen véél hoger dan bij ons.
Aangezien het concertprotocol hen vreemd is, is het publiek ook niet echt stil. Het is rumoerig en een gsm wordt niet enkel niet afgezet, een binnenkomende oproep wordt ook vlotjes
aangenomen, weze het snel afgehandeld. Maar ook hier merk je een patroon: het is duidelijk dat het concertgebeuren een sociaal gebeuren is én dat waardering en herkenning meteen geuit wordt. We zijn dus dichter bij wat wij in het jazzmilieu kennen, dan in het orkestcircuit.Gunther
Ik kijk al uit naar de Groote Verhalen die ongetwijfeld nog volgen bij thuiskomst ;-).
BeantwoordenVerwijderenDe rondvliegende kleerhangers even buiten beschouwing gelaten: geniet nog van jullie avontuur!
Lienze.