Het bijhouden van een dagboek is niet mijn grootste talent, dus ga ik zo vrij zijn om enkele facetten van de tour te beschrijven. Mocht u om een of andere reden zelf enige suggestie's hebben, mailen maar naar jonascoomans@hotmail.com, schrijffouten dienen louter om de Chinese censuur te controleren.
AankomstHet resultaat van 5 uur bus en 12 uur vliegtuig is dat een mens dus in China zit. We zitten hier al een week en we gaan hier nog een week zitten... het bevalt me nog steeds. Als westerling ben je groter dan de meeste chinezen, dus op straat kijk je over iedereen heen, maar het maakt ook dat zitplaatsen in het vliegtuig en de bus zeer klein zijn.
Eten
Stokjes, het begint echt gemakkelijk te worden. Zelfs de grote, slipperige dingen ontsnappen niet meer aan mijn vaste hand. En ik vind het bijzonder lekker! Wat een wereld verschil met het zogezegd Chinese eten van België... alleen weet je soms echt niet wat je eet, en dan is het gewoon de vraag: "vind ik het lekker of niet?"
Ik heb een haat liefde verhouding met de beenbrokjes: kleine stukjes been met een beetje vlees er rond. Je steekt het in je mond, kauwt het vlees er af, en spuugt het botje weer uit. Zeer lekker, maar onhandig. Gisteren hoorde ik nog het volgende: "chinees eten is een arbeidsintensief gebeuren", en beter kan ik het niet zeggen. Jonas
Discofear
Zaterdagavond zitten we met enkele Collega's in een bar (uiteraard was dit de enige keer). Opeens vragen de mensen van een andere tafel of we niet mee willen gaan naar de disco… tuurlijk. Zonder erbij na te denken stap je in een auto met vier medereizigers die je nog nooit gezien hebt en 15 minuten later sta je op het podium te dansen. Je ziet niemand bekend, je weet niet waar je bent en je telefoon schittert door afwezigheid. U kent me of u kent me niet, bang wil ik mezelf niet omschrijven, maar toen ik daar stond moest ik toch even slikken. Gelukkig kwamen er nog twee collega's en werd mijn gemoedsrust terug OK.
Jonas
0 reacties:
Een reactie posten