Tijdens de kwart- en halve finale speelde ik in het orkest, maar nu zit ik tussen het publiek en ben ik benieuwd of er een evolutie bij de kandidaten te merken is, tegenover het begin van de week. Het is sowieso een heel andere ervaring. Wanneer je in het orkest zit, is het vooral het contact met de dirigent en zijn/haar technische mogelijkheden die opvallen. Vanuit het publiek wordt het nog interessanter. Het is leuk om te zien hoe de finalisten functioneren als “leider” van het orkest. Dit is een echt concert, onafgebroken, met applaus, met solisten en zij moeten dat allemaal in goede banen leiden.
Het is ook leuk om te kunnen zien hoe de jury reageert op bepaalde impulsen van de kandidaten. Wanneer je in het orkest meespeelt, heb je meestal geen tijd om daarop te letten.
Wat de kandidaten betreft blijft mijn mening tot zover nog dezelfde als in het begin van de week. Ik heb de repetities voor de finale niet meegemaakt en ben daardoor ook nog niet van gedacht kunnen veranderen. Ik blijf Gergely Madaras een dirigent vinden, met een bepaalde maturiteit en zekerheid, Stamatia Karampini dirigeert met een schwung en pakt het publiek in, maar wanneer Yuki Kakiuchi het dirigeerstokje overneemt krijgt het een warmere, rondere klank en lijkt het wel te zweven. Het orkest is vrij, maar hij heeft er toch nog controle over.
Kakiuchi is voor mij sedert dag een al de winnaar. Wanneer bij de proclamatie blijkt dat hij dit ook waarmaakt juich ik graag met de rest van het orkest mee!!
Femke Van Leuven, fluit
Wij hebben meegenoten. Hebben op ARTE de afloop gevolgd. Het was echt spannend.
BeantwoordenVerwijderenMooi via de blog nog een paar extra infos te krijgen