No Risk No Fun?

Classical musicians and contemporary music: it always has been a love-hate thing. It is said that even Beethoven had to occasionally bring musicians from abroad to his rehearsals because his own orchestra could not (or refused to) cope with his (for the time) revolutionary scores. 
Discussions about taste are usually pointless, but we still couldn't resist asking some of our musicians how they cope with the programme chosen for Musica Strasbourg 2012.

Conor Biggs (bass) loves performing Francesconi's Sirènes... although: 'Initially I did not appreciate this piece, but I grew to like it very much." Tiens. How come?

"Francesconi tries to explore the outer limits of what is vocally possible. Presumably this is related to the title of the piece, Sirènes, which refers to man's  fear of and irresistable attraction to female sexuality.
It would be fair to assume that the text is based on Homer. Indeed, at one point the women's chorus sings 'viene, viene sul mare'. The men reply with groaning 'ii.....eeee's!' Francesconi's score indicates how these moans should sound: 'como soffocato', like sufficating. Later on the female chorus sings of 'cruel joy'. "You see? They could not resist. Sirènes is not supposed to sound comforting. But it is primal, atmospheric and calls to mind some very basic emotions. I think the piece has a lot going for it."

Elke Wynants (cello) over Le cri de Mohim van Michel Tabachnik:

"Je zit eigenlijk konstant op het puntje van je stoel, konstant geheel geconcentreerd: je zit hier namelijk niet gewoon melodiekes te spelen! En ja, natuurlijk ben je wat gestresseerd: als de ene zich vergist, is de volgende ook vertrokken, en dan zit je er meteen kompleet naast. Maar ik vind dit soort muziek leuk omdat je echt aan niets aan anders kan denken terwijl je speelt. Concentratie is alles. En dan dat einde... de zang vind ik fantastisch. Die mezzo-soprano... wow, die kan zingen!". "Ze is violiste van opleiding", mengt Femke van Leuven (fluit) zich in het gesprek. "Zie je, ik vind dat merk je", antwoord Elke, "ze heeft gewoon het perfecte gehoor... ". Hanne Roos, via deze weg dus alvast een reuze complimentje van onze musici.

Trouwens: Femke vindt Sirènes nogal uitdagend. Maar om een heel andere reden: 
"Wij hebben niet zoveel noten te spelen, maar de moeilijkheid bij ons is vooral dat we veel maten te tellen hebben. Daarbij komt nog eens dat het stuk vol met maatwisselingen zit, waardoor je echt de hele tijd door heel erg geconcentreerd moet blijven, om te kunnen volgen waar je je bevind op de partituur."

Pianist Geert Callaerts heeft er iets op gevonden: hij was mee van de partij toen Sirènes in 2009 te Parijs werd gecreëerd en wist dus goed wat hem hier in Strasbourg te wachten zou staan. “Ik neem geen risico”, lacht hij, en wijst naar een bundel fullscores, dat naast zijn pianopartituur staat. “Het meetellen is bijzonder moeilijk door al die maatwissels. Daarom heb ik om een kopij van de dirigentenpartituur gevraagd. Tijdens mijn pauzes kan ik dus gemakkelijk volgen."