We zijn er!

Wie ooit ’s nachts naar het Oosten vloog en op het juiste moment door zijn raampje gluurde, weet wat ik bedoel. Het daghet in het oosten met je eigen zintuigen meemaken, is en blijft onvergetelijk. Toen ik de ontelbare kleuren aan de horizon zag, vanop iets meer dan 11.000 meter hoogte, had ik dat bijzondere gevoel van verbintenis met wie we zijn, wat we doen, waarom en hoe... Ik weet het, vergeleken bij wat Frank Dewinne zal ervaren hebben is dit niets, maar toch: het moment weze elkeen gegund.

Dit om te zeggen dat we veilig en wel geland zijn in China. De vluchten zijn vlekkeloos verlopen. Meteen bij aankomst voel je de verschillende snelheden die door dit land gieren. De bussen die ons van de luchthaven van Ghuangzou naar Shenzen brachten (een dolle rit van een goede 2 uur, na 12 uur vliegen) waren... tsja, hoe beschrijf je zoiets ? Ik denk dat ze me nog het meest deden denken aan de tweedehands bus waar ik al bijna 40 jaar geleden (slik) mijn eerste schoolreis mee maakte. En al die tijd hebben ze verder dienst gedaan. Langs de weg verrijzen de meest moderne gebouwen uit de grond als paddestoelen. Shenzen was enkele tientallen jaren geleden een arm vissersdorp. Vandaag is het een – naar Chinese maatstaven – kleine provinciestad met hou je vast: 14 miljoen inwoners. Quizvraag: hoeveel inwoners telt de grootste stad van Vlaanderen?

Na een meer dan geslaagd eerste contact met de chinese keuken en een uitstekende nachtrust zit de stemming in het orkest er goed in. We hebben er zin in. Zoals onze meereizende verpleegster het verwoordde: ‘je voelt de adrenaline stromen - benieuwd om hen vanavond in battle-dress te zien én te horen’.

Ik ken deze groep intussen wel: vanavond wordt een onwaarschijnlijk intens concert. Straks hebben we een eerste contact met onze eerste zaal, maar eerst nog de instrumenten gaan ophalen. Even vingers kruisen, we hebben geen nieuws over de instrumenten, maar intussen weten we wél al dat geen nieuws meestal goed nieuws is. Zaijian.

Gunther