Bij een koffie in de bar van het Kerren Hotel in Dalian, 12.14 lokale tijd, tijdens een interviewsessie voor Knack, ontvang ik een sms van Servaas Lecompte. Het bericht is erg direct en komt aan als een stomp in mijn maag. “Jean-Paul is vannacht helaas overleden” staat op het schermpje. Het interview sleept zich voort en ik moet alle zeilen bijzetten om me op de puntige vragen van de journalist te concentreren. Als hij weg is, trek ik me even terug op mijn kamer en laat het heel stil worden.
Jean-Paul was een makker geworden. Dat het orkest vandaag meemaakt wat het mag meemaken, op dit moment maar ook in het algemeen, is te danken aan veel mensen. Mensen voor en mensen achter de schermen. Mensen op het podium en in de coulissen. Bekende mensen en anonieme mensen. En elke bijdrage, elke kleine steen is nodig geweest en blijft nodig om het gebouw overeind te houden. Jean-Paul heeft veel en grote stenen aangesleurd en bleef dat doen tot zijn laatste moment.
Met Jean-Paul heb ik een onwaarschijnlijke weg mogen bewandelen. Vanuit een totaal verloren positie kropen we uit een eindeloos dal, uit een donkere tunnel. Elk in zijn rol en elk met zijn verantwoordelijkheden. Maar samen voor de zaak. Als de vakbond niet zou bestaan, had Jean-Paul hem uitgevonden en als algemeen directeur wens ik elke bedrijfsleider een vakbondsman toe als Jean-Paul. Slechts enkelingen weten wat die man betekent heeft voor het Vlaamse cultuurlandschap en dat was niet weinig. Ik acht me bevoorrecht zo intens met hem te hebben mogen samenwerken. Voor ons eigen orkest is hij mee bepalend geweest voor het voortbestaan. Ik keek er hevig naar uit om in de komende jaren zijn ervaring en kennis te kunnen gebruiken als bron voor verdere stappen. Het heeft niet mogen zijn en ergens kon ik me ook een wereld zonder zwoegende, telefonerende, kilometers-vretende Jean-Paul, een vergadering zonder wroetende, denkende, overleggende, wegen-zoekende Jean-Paul moeilijk tot niet voorstellen. Hij ook niet, vrees en weet ik.
Straks moet ik het orkest het nieuws van zijn overlijden meedelen. We zullen het ook daar, zover van huis, even heel stil laten worden en ook zonder dat ik het vraag weet ik dat menig musicus vanavond heel stilletjes even aan Jean-Paul zal denken tijdens het concert. Jean-Paul, we missen je nu al.
We wensen je Meerestille und Glückliche Fahrt
Gunther
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reacties:
Een reactie posten