Standing ovations en kleine breuken

In het indrukwekkende Shenzhen Poly Theatre worden we opgewacht door een bataljon – excusez le mot – Chinese vrijwilligers, die mijn collega’s en mezelf zeer onhandig maar ongelooflijk behulpzaam ter hulp snellen bij elke stoel die moet verplaatst worden… Het theater zelf is gewoonweg prachtig, van de gedurfde architectuur aan de buitenkant, de ongelooflijk mooie publieksingang tot de van werkelijk alle comfort voorziene zaal met superbe acoustiek. Om jaloers op te zijn!

Ran Ma en Rebecca, onze tourmanagers van Wu Promotion, zien ook hun peren: wat voor ons doodnormaal lijkt (bv. andere stoelen), blijkt een telefoonketting doorheen de hierarchie te vertegenwoordigen. Al een geluk dat ze beiden meerdere GSM’s hebben, een overduidelijk statussymbool hier. Met 1 GSM wordt je wat meewarend aangekeken, ze verkopen hier zelfs valse GSM’s om je ego en status wat te boosten!

Maar goed, wij komen hier om te concerteren! En dat gaat goed: ondanks de jetlag en ondanks het feit dat sommigen hun instrument bijna een week hebben moeten missen, slagen we erin om het Chinese publiek voor ons te winnen, met een staande ovatie als gevolg! Onze cargo is trouwens goed aangekomen, op 2 bassen en 1 cello na: een paar kleine stukken, niets ernstig… oef!

Voor het concert organiseerde de consul-generaal van België een groot diner. Hier kwamen we in aanraking met delicatessen uit de Kantonese keuken: varkenshuid en kroepoek, gerold in een soort van pannenkoek met oestersaus en komkommer. Er was 1 ingrediënt dat ik niet zo lekker vond. Na het concert, de ontlading, dat spreekt: het barpersoneel van het Nanhai Hotel waar we logeren keek toch wel even vreemd op toen hun karaokebar opeens bevolkt werd met een stel dorstige musici die de voorraad Tsing Tao vlot aanspraken. Tot afwisselend jolijt en wanhoop…

Bart