Terwijl de troepen in Stuttgart zijn en zich ongetwijfeld opladen voor een ander heerlijk concert, ben ik terug in Brussel. Straks ondermeer vergadering van de Raad van Bestuur. De machinekamer moet ook blijven draaien..
Ik heb een onwaarschijnlijke week achter de rug met de ganse groep. Onwaarschijnlijke successen, die iedereen steeds verder stuwen. Een sprakeloze agent, die al enkele jaren voor het orkest werkt en me nu in de armen valt en vraagt of hij alstublieft het orkest exclusief mag vertegenwoordigen.
Musici die met erg kleine gebaren te kennen geven dat ze fier geworden zijn op ‘hun’ orkest (de schoenen van SC hebben me geraakt deze week, thx en proficiat, man !). De regenjasjes met ‘Brussels Philharmonic’ voluit op de rug, die in het straatbeeld verschijnen en organisatoren die me vragen of ze er zo eentje kunnen krijgen. Een op het laatste moment opgedaagde vrijwilliger/extra stagehand-chauffeur die op twee dagen tijd meegezogen is in de koorts van de ganse groep. Musici die vergeten dat ze ook maar mensen zijn en bij de kleinste geringste fout zichzelf voor het hoofd slaan. De verwondering gemengd met puur genot als ze weer eens een daverend en ovationeel applaus in ontvangst nemen, fier met het instrument naar het publiek gericht.
Het is crisis in internationaal orkestenland. Ontslagen, fusies, annulaties. In die turbulentie vecht Brussels Philharmonic zich gestaag een weg naar boven. Ik las al geen recensies en doe het nu ook niet. Maar ik weet wat ze schrijven. Ze overdrijven, we zijn de Berliner niet. We zijn Brussels Philharmonic !
Gunther Broucke, intendant
0 reacties:
Een reactie posten