Bizar intermezzo op weg naar huis

Zaterdagmorgen 6h45: een vroeg vertrek terug naar Brussel. Orkestregisseur Anke Van Rooten wuift de eerste bus uit, die richting luchthaven München vertrekt. De musici en de staff van Brussels Philharmonic - het Vlaams Radio Orkest hebben een zwaar traject afgelegd. Het succes van onze drie concerten hebben de meesten dan ook tot laat in de nacht gevierd, uitbundig, opgelucht, in een gezellige sfeer, alvorens afscheid te moeten nemen van dit mooie stadje.
Zullen we vlug weerkomen? Moeilijk te zeggen, met al de tours die ons in de nadere en verdere toekomst te wachten staan. Op de bus is er van feestsfeer niets meer te bespeuren: we vallen unaniem in slaap op het moment dat we vertrekken. Na twee uur rijden dropt de bus ons aan terminal 2 van de Münchner luchthaven, en we slepen ons mooi op tijd door de check-in bij Lufthansa.

Nochtans blijkt er bij het boarden een klein probleem te zijn: vier van onze cellisten hebben hun instrument bijgehouden in de handbagage (ja, elk instrument heeft zijn eigen zetel!). Maar de gordels zijn niet lang genoeg voor deze grote instrumentenkisten. Een tijdje staan de stewardessen radeloos: zo mag het vol bezette vliegtuig niet vertrekken! Gelukkig voor iedereen is het probleem dan toch redelijk vlug opgelost, eenvoudig, maar doeltreffend worden de instrumenten met lange koorden aan de zetels vastgebonden.

Eerste cellist Luc Tooten kan zijn ogen niet geloven: 'Dit is middeleeuws! Vliegtuigen zijn normaal gezien uiterust met voldoende lange extensies aan hun gordels. Ik reis al 30 jaar met mijn cello, maar zoiets heb ik nog nooit meegemaakt.' Fazit: een klein beetje verwarring bij onze medereizigers en een vertrek met 20 minuten vertraging. Iedereen is ondertussen welbehouden thuisgeraakt.